‘กัลยา’ : โพสต์เฟซบุ๊กตั้งคำถาม เดินทางไกลไปสุไหงโก-ลก

แม้ตามรายงานผลการตรวจสอบข้อมูลจราจรคอมพิวเตอร์ จะตรวจสอบบัญชีผู้ใช้เฟซบุ๊กว่าใครเป็นเจ้าของไม่ได้ก็ตาม แต่โจทก์มีนายพศิษฐ์เป็นประจักษ์พยานเบิกความถึงเหตุการณ์ที่รู้เห็นมา ได้ข้อเท็จจริงและเชื่อมโยงเป็นลำดับ เริ่มตั้งแต่เห็นผู้ใช้บัญชีเฟซบุ๊กเป็นผู้เขียนโพสต์ข้อความและรูปภาพตามฟ้อง แล้วเทียบชื่อภาษาอังกฤษแปลงเป็นภาษาไทย พยายามสืบหาข้อมูลจากประวัติส่วนตัวของผู้ใช้เฟซบุ๊กจนทราบว่าจำเลยเป็นผู้ใช้บัญชีเฟซบุ๊กดังกล่าว จนกระทั่งได้อดีตคนรักของจำเลยเป็นพยานให้การยืนยันว่าจำเลยเป็นผู้ใช้บัญชีเฟซบุ๊กดังกล่าว เมื่อพิจารณาบันทึกคำให้การในชั้นสอบสวนของจำเลยก็ให้การทำนองว่า จำเลยเปิดใช้เฟซบุ๊กชื่อบัญชีเดียวกันเมื่อประมาณต้นปี 2560 โดยมีอดีตคนรักเข้าไปใช้ได้ แต่ต่อมาจำเลยเปลี่ยนรหัสเข้าเฟซบุ๊ก พฤติการณ์แห่งคดีจึงบ่งชี้ว่า เมื่อประมาณเดือนมกราคม 2564 จำเลยเป็นผู้ใช้เฟซบุ๊กดังกล่าวด้วยตนเอง

 

การใช้แอปพลิเคชั่นเฟซบุ๊กโดยทั่วไป หากผู้อ่านข้อความเห็นว่า แอปพลิเคชั่นเฟซบุ๊กแสดงผลเพียงบอกแค่จำนวนชั่วโมง จะหมายถึงผู้ใช้เฟซบุ๊กโพสข้อความในวันเดียวกันกับผู้ที่อ่านข้อความได้อ่านข้อความนั้น แต่ถ้าแสดงผลบอกวันที่โพส จะหมายถึงผู้โพสข้อความในวันนั้นเลย เมื่อพิเคราะห์เอกสารที่นำมาแจ้งความ ไม่ได้ปรากฏว่า มีวันเวลาที่แสดงว่าโพสข้อความในวันเวลาใด แต่แสดงผลเพียงจำนวนชั่วโมง จึงหมายถึงว่าจะต้องโพสข้อความในวันเดียวกับที่นายพศิษฐ์เบิกความไว้ว่าถ่ายภาพหน้าจอโทรศัพท์ในวันที่ 28 มกราคม 2564 แต่ในเอกสารภาพหนึ่งกลับแสดงผลระบุว่าที่ 17 ตุลาคม 2563 จึงเห็นได้ว่านายพศิษฐ์ต้องการให้ข้อความภาพเหล่านี้สื่อความหมายไปทางเดียวกัน ศาลไม่จำเป็นต้องวินิจฉัยข้อความที่ ระบุวันที่ 17 ตุลาคม 2563 ว่าเป็นความผิดตามฟ้องหรือไม่

 

ที่จำเลยนำสืบต่อสู้ทำนองว่า การสมัครใช้เฟซบุ๊กสามมารถตั้งชื่อได้เอง ไม่จำเป็นต้องเป็นชื่อของผู้โพสที่แท้จริง และภาพที่นำมาแจ้งความไม่ได้สั่งพิมพ์โดยตรงจากเฟซบุ๊กของจำเลยที่จะปรากฏจากหลักฐาน URL แต่มีลักษณะถ่ายภาพจากหน้าจอโทรศัพท์เคลื่อนที่ซึ่งสามารถนำมาตัดต่อ หรือตกแต่ง หรือนำข้อความมาพิมพ์ไว้ได้ จึงเป็นข้อต่อสู้ที่เลื่อนลอย ไม่มีน้ำหนักหักล้างพยานหลักฐานของโจทก์ พยานหลักฐานของโจทก์จึงรับฟังได้มั่นคง

 

เมื่อคำนึงถึงเจตนารมณ์ของความผิดฐานหมิ่นประมาท ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้าย พระมหากษัตริย์​ พระราชินี รัชทายาท หรือผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์แล้ว มีวัตถุประสงค์เพื่อคุ้มครองบุคคลในตำแหน่นงต่างๆ เนื่องจากมีสถานะและหน้าที่แตกต่างจากบุคคลทั่วไป ซึ่งรัฐต้องคุ้มครองตำแหน่งนนั้นพิเศษยิ่งกว่าบุคคลธรรมดา เมื่อขณะเกิดเหตุมีกระแสของกลุ่มผู้ชุมนุมทางการเมืองเพื่อให้ปฏิรูปสถาบันพระมหากษัตริย์เช่นนี้ ข้อความของจำเลยที่เขียนโพสว่า “จะเป็นกษัตริย์ไปทำไม ในเมื่อเป็นคนยังไม่ได้เลย” มีผู้มากดถูกใจ 550 คน แล้วจำเลยเขียนโพสข้อความต่อจากความเห็นของบุคคลอื่นว่า “วอร์มปากรอละเนี่ย” และจำเลยเขียนโพสต่อจากเฟซบุ๊กที่ใช้ชื่อ “ธนวัฒน์ วงศ์ไชน-Tanawat Wongchai” ว่า “แน่จริงยกเลิกม.112 #แล้วจะเล่าให้ฟัง” นั้น ย่อมสื่อความหมายไปในเชิงลบได้ว่า พระมหากษัตริย์รัชกาลที่ 10 ไม่เหมาะสมเป็นพระเจ้าแผ่นดินในเมื่อไม่รู้จักใช้เหตุผลหรือในเมื่อไม่มีจิตใจสูง 

 

สำหรับข้อความที่จำเลยเขียนโพสต่อจากเฟซบุ๊กที่ใช้ชื่อ “Somsak Jeamteerasakul” ซึ่งลงข้อความว่ามีการ์ดโดนยิงเข้าช่องท้องอาการสาหัสอยู่ห้อง ICU” ว่า “กระสุนพระราชทานเข้า1” แม้คำว่าพระราชทานจะเป็นคำราชาศัพท์ แปลว่าให้ เมื่อจำเลยเขียนโพสข้อความ “จะเป็นกษัตริย์ไปทำไม ในเมื่อเป็นคนยังไม่ได้เลย” ในวันเดียวกัน เมื่ออ่านข้อความดังกล่าวซึ่งแวดล้อมไปด้วยบริบทกระแสข่าวทางการเมืองแล้ว ย่อมหมายถึงว่าพระมหากษัตริย์รัชกาลที่ 10 เป็นผู้สั่งให้เจ้าพนักงานตำรวจใช้อาวุธปืนยิงการ์ดของกลุ่มผู้ชุมนุมทางการเมือง ข้อความของจำเลยดังกล่าวเป็นการระบุถึงตัวบุคคล โดยไม่ต้องตีความ และเป็นการยืนยันข้อเท็จจริงแล้ว ไม่ว่าข้อเท็จจริงนั้นจะเป็นความจริงหรือเท็จก็ตาม ที่จำเลยต่อสู้ว่า มิได้ระบุถึงตัวบุคคล และต้องอาศัยการตีความ มิใช่การยืนยันข้อเท็จจริง จึงฟังไม่ขึ้น

 

ที่จำเลยกล่าวอ้างว่า ข้อความ “จะเป็นกษัตริย์ไปทำไม ในเมื่อเป็นคนยังไม่ได้เลย” เป็นแค่การแสดงความคิดเห็น ไม่ใช่ต้นโพส และในส่วนคำว่า “พระราชทาน” ใช้ได้กับพระบรมวงศานุวงศ์หลายบุคคล หรืออาจะเป็นคำที่วัยรุ่นใช้ประชด และยังมีการแชร์ลิงก์วิดีโอที่จะต้องเข้าไปกดดูเนื้อหา เมื่ออ่านข้อความแล้วไมเข้าใจผู้โพสกล่าวถึงเรื่องใดนั้น ก็เป็นข้ออ้างที่ง่ายต่อการยกขึ้นกล่าวอ้าง ไม่มีน้ำหนักในรับฟัง เมื่อประมวลพยานหลักฐานโจทก์ประกอบพฤติการณ์แวดล้อมแห่งคดีของจำเลยทั้งหมดแล้ว ทำให้เชื่อได้ว่า จำเลยมีเจตนามุ่งหมายให้ประชาชนที่เข้ามาอ่านข้อความของจำเลยแล้วหลงผิด เกิดความรู้สึกเกลียดชังพระมหากษัตริย์ รัชกาลที่ 10 ซึ่งย่อมกระทบต่อความรู้สึกของผู้ที่พบเห็นหรือประชาชนทั่วไป อันอาจก่อให้เกิดความไม่พอใจจนนำไปสู่ความแตกแยกเป็นฝักฝ่ายเพราะความเห็นไม่ตรงกัน และส่งผลกระทบต่อความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรได้ 

 

ด้วยเหตุนี้ข้อความที่ว่า “จะเป็นกษัตริย์ไปทำไม ในเมื่อเป็นคนยังไม่ได้เลย” และข้อความที่ว่า “กระสุนพระราชทานเข้า 1” จึงเป็นข้อความที่เป็นการใส่ความ ด่าทอ และเหยียดหยาม ด้วยความหยาบคายต่อพระมหากษัตริย์รัชกาลที่ 10  โดยประการที่น่าจะทำให้ทรงเสื่อมเสีต่อพระเกียรติยศ ชื่อเสียง ถูกดูหมิ่น ถูกเกลียดชัง การกระทำของจำเลยจึงเป็นการหมิ่นประมาทพระมหากษัตริย์ ดูหมิ่น หรือแสดงความอาฆาตมาดร้าย ตามมาตรา 112 และเป็นการนำเข้าสู่ระบบคอมพิวเตอร์ซึ่งเป็นข้อมูลคอมพิวเตอร์ใดๆ อันเป็นความผิดเกี่ยวกับความมั่นคงแห่งราชอาณาจักร ตามพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ มาตรา 14(3)

 

พิพากษาว่า จำเลยมีความผิด การกระทำของจำเลยเป็นความผิดหลายกรรมต่างกัน ให้ลงโทษทุกกรรมเป็นกระทงความผิดไป ความผิดตามมาตรา 112 และพ.ร.บ.คอมพิวเตอร์ฯ เป็นการกระทำกรรมเดียวผิดต่อกฎหมายหลายบท ให้ลงโทษตามมาตรา 112 ซึ่งเป็นกฎหมายที่มีโทษหนักที่สุด จำคุกกระทงละ 3 ปี รวม 2 กระทง เป็นจำคุก 6 ปี