ภาคประชาชนร้องให้ตรวจสอบคำพิพากษาคดี 112 ของเก็ท-โสภณ

1. ใน พ.ร.บ.ควบคุมการโฆษณาโดยใช้เครื่องขยายเสียง พ.ศ. 2493 มาตรา 4 กำหนดว่า ผู้ที่จะใช้เครื่องขยายเสียงด้วยกำลังไฟฟ้าต้องได้รับอนุญาต และมาตรา 9 กำหนดว่าผู้ใดฝ่าฝืนมาตรา 4 มีความผิดต้องระวางโทษปรับ ไม่เกินสองร้อยบาท ดังนั้นคำพิพากษาคดีแดงที่ อ. 2410/2566 กำหนดบทลงโทษฐานใช้เครื่องขยายเสียงด้วยกำลังไฟฟ้าโดยไม่ได้รับอนุญาต จำคุก 6 เดือน นั้น จึงเป็นการตัดสินลงโทษโดยปราศจากบทบัญญัติกฎหมายใดๆ รองรับ ทั้งยังขัดกับบทบัญญัติในตัวบทกฎหมายที่มีอยู่
2. ตามที่ข้าพเจ้าพร้อมทั้งผู้ทรงคุณวุฒิ และผู้รักความเป็นธรรมเห็นว่าประโยคคำพูดของนายโสภณ สุรฤทธิ์ธำรง ตามคำฟ้องในคดีนี้ เป็นประที่จำเลยใช้เพียงสรรพนามบุรุษที่สอง เป็นประธานของประโยค ซึ่งตามหลักไวยากรณ์หมายถึงผู้ฟังซึ่งหน้าในขณะนั้นคือเจ้าหน้าที่ตำรวจที่กำลังฟังอยู่ จึงไม่ครบองค์ประกอบมาตรา 112

“จริงๆ เรื่องสิทธิเสรีภาพ เรื่องการเมือง เป็นส่วนสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจ และความเป็นอยู่ของประชา ถ้าเอาเรื่องเหล่านี้ไปซุกซ่อนไว้ แล้วปล่อยให้กระบวนการยุติธรรมดำเนินไปโดยไม่มีการกำกับดูแล ก็เปรียบเสมือนการรักษาอำนาจของรัฐบาลทหารในอดีตต่อไป”