รุ่งศิลา : บทกวีหลังกรงขัง

-2–

 *ผู้ชนะกลับกลายสภาพเป็นโจร*

 

 

-3-

*ผู้นำ…ที่ดีที่สุด รับรู้กันเพียงว่ามีตัวตน*
 

บทความ รุ่งศิลา

 

“การเมืองคือเรื่องของการต่อสู้ต่อรอง” ในความเห็นของผม การกอบกู้ประเทศไม่อาจเกิดขึ้นได้ด้วยน้ำมือของ ผู้นำเผด็จการอำนาจทีเปี่ยมด้วยเมตตา
 

 

“บุคคลผู้ทรงปัญญา” … เป็นความหวังของประชาชน ที่จะนำพาประเทศไปสู่ประชาธิปไตยอย่างแท้จริง มั่นคงด้วย สิทธิเสรีภาพ ภราดรภาพ และความเสมอภาค เป็นความมั่นคงของประชาชนในชาติ หาใช่ความมั่นคงของปลุกคนหรือชาติตระกูลใด
 

 

ความเป็นระเบียบของสังคม ที่เข้าใจและรู้จักกันในนาม “ความมั่นคง” ซึ่งเป็นเป้าประสงค์ของการปกครอง…เสรีประชาธิปไตย ต้องได้รับการสถาปนาขึ้น ไม่ใช่ประชาธิปไตยอันเสแสร้งแบบไทยๆ และโดยไม่หวนกลับ

 

“เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย ที่ผู้คนในสังคมจะยินยอมพร้อมใจกันลุกขึ้น มาทำการปฏิวัติสังคม อย่างพร้อมเพรียงกันโดยไม่มีใครเป็นผู้นำ ที่เริ่มต้นในการก่อหวอด หรือจุดไฟกองแรกขึ้น”…จอห์น ล็อค นักปรัชญาการเมืองชาวอังกฤษ ค.ศ.1632
 

การนำที่ล้มเหลวพ่ายแพ้ซ้ำซาก…เพราะไม่จริงใจในการต่อสู้หรือจริงใจแต่โง่เขลา… ทำสงครามไม่เป็นแต่คิดว่าตัวเองเก่ง ผู้นำที่มวลชนเคยเชื่อถือศรัทธา กลับกลายเป็นอภิสิทธิ์ชนที่อ่อนล้า ไม่กล้าต่อสู้ หว่งอยู่แต่การปกป้องสิทธิประโยชน์ของตนมากกว่า สิทธิและผลประโยชน์ของประชาชน, ประเทศชาติ
 

เราเสียเวลาและโอกาสที่ดีที่สุด ไปกับความพยายามอันเปล่าประโยชน์ เพื่อรับใช้คนไร้ค่า และเห็นแก่ตัว ที่ถือประโยชน์ของตน เหนือประโยชน์ของมวลชน ที่พวกเขาเสแสร้งทำเป็นปกป้อง…ในปัจจุบัน ผู้คนตื่นตัวมีความรับรู้ทางสังคมการเมือง มากกว่าเดิม เกินกว่าวาทกรรมที่ว่า

 

“ราษฎรยังด้วยการศึกษา ยังไม่พร้อมชิงสุกก่อนห่าม”
 

เทคโนโลยีอินเตอร์เน็ต ความเร็วสูง… ทำให้มวลชนรู้ว่าอะไรถูกอะไรผิด รับรู้เหตุผลอันไม่ต้องตรงตามหลักการประชาธิปไตย เข้าใจถึงกระบวนวิธีของระบอบประชาธิปไตย บริบททางการเมืองที่มีการแตกขั้วขัดแย้ง ทำให้เราจำได้ในสิ่งที่เคยถูกทำให้ลืม รู้ในสิ่งที่เคยถูกปกปิดเข้าใจในประเด็นที่คลุมเครือ

 

สิ่งที่เป็นไปไม่ได้ก็เป็นไปได้…ผู้คนที่ออกความเห็นในโลกโซเบอร์ เริ่มออกมายืนในที่สาธารณะ การออกมายืนเงียบๆหรือประกอบท่าทางอย่างมีนัยยะก็พัฒนายกระดับเป็นการเดินขบวนที่เปล่งเสียงเรียกร้อง และเพิ่มจำนวนเติบโตขึ้น จนมากพอจะล้ม “รัฐทรราชย์” ซึ่งกดขี่ประชาชนได้
 

ปรากฏการณ์อาหรับสปริง [Arab Spring ]… เป็นแบบอย่างการประท้วงของประชาชนคนหนุ่มสาว การลุกฮือของคนจำนวนมากเกิดขึ้นโดยมิอาจคาดหมาย…  “ราษฎร ผู้ไม่เชื่อฟังและไม่ยอมให้ปกครองอีกต่อไป”…  การต่อต้านอย่างกว้างขวางก็เกิดขึ้น แน่นอนว่า อาจมีการจับอาวุธขึ้นเพื่อแก้แค้น ขบวนมวลชนแบบอาสาๆ มีลักษณะการที่เป็นการจัดตั้ง กองกำลังของตนเองพร้อมอาวุธ ซึ่งหากจุดติดแล้ว มันคุมกันไม่ได้ และไม่อยู่ภายใต้กรอบอำนาจการสั่งการของใครคนใดคนหนึ่ง…  จะไม่ปรากฏตัวผู้นำ ไม่มีใครเป็น “วีรบุรุษ”นั้นเพราะทุกคนคือ…วีรบุรุษ
 

“ผู้นำที่ดีเป็นเลิศที่สุดนั้นเพียงแต่เป็นที่รับรู้ว่ามีตัวตนอยู่
ชั้นรองลงมา เป็นที่รักสรรเสริญ
ชั้นรอง กว่านั้นเป็นที่เกรงกลัว และเกลียดชัง
ถ้า… ท่านไม่ยกย่องประชาชน ประชาชนก็ไม่ยกย่องท่าน
ผู้นำที่ดี ย่อมพูดน้อย เมื่องานเสร็จสมประสงค์
คนทั้งหลายก็จะกล่าวว่า…การงานที่สำเร็จนั้น ก็ด้วยพวกเขาทำกันขึ้นมาเอง”
                                     

…เลาจื้อ ปรัชญาเมธี จีนสมัยพุทธกาล
 

ประชาธิปไตย จะเป็นไปได้ก็ต่อเมื่อ มีผู้นำทางการเมืองที่กล้าหาญ เข้มแข็ง อดทน เสียสละ ทำตามกติกา ยอมตนรับใช้ประชาชนอย่างจริงใจ โดยไม่หวงอำนาจไว้  หรือ หาทางยึดอำนาจ มาเป็น”เผด็จการ”เสียเอง
 

การยึดอำนาจรัฐประหาร [Coup d’etat] เป็นเงื่อนไขอันอาจนำไปสู่ “สงครามกลางเมือง” [Civil War]…ณ. ขณะเวลานี้สังคมเต็มไปด้วยความเกลียดชังสั่งสม ซึ่งกันและกัน ผู้คนเริ่มปฏิบัติต่อกันอย่างขมขื่น…ศักดิ์ศรี และการปฏิบัติต่อเพื่อนมนุษย์เป็นสิ่งสำคัญ… การทรมานร่างกาย ทำให้เกิดบาดแผลทางร่างกาย… แต่การหมิ่นหยาม ก่อให้เกิดแผลเป็นกับศักดิ์ศรีของคน ซึ่งการบำบัดรักษาเป็นเรื่องยากกว่ามาก… ประชาชนไม่จำเป็นต้องยอมรับการกระทำอันดูหมิ่น เหยียดหยามซ้ำแล้วซ้ำเล่าในแต่ละวันที่ “ผู้เผด็จการอำนาจ” จะออกคำสั่งซ้ายหันขวาหัน บังคับบัญชาให้ต้องเดินตามกติกาของตน…แม้มิว่านั่นจะชอบธรรมหรือไม่ก็ตาม ด้วยสายตาที่มอง… “มนุษย์มิได้เป็นอะไร มากไปกว่าสัตว์เลี้ยง”
 

มวลชน…ก้าวหน้ามาไกลแล้วมีประสบการณ์มากขึ้น และก่อเกิดบัญญาจากการเดินทาง เรียนรู้ด้วยการลองผิดลองถูกราษฎรที่ต่ำต้อย ค่อยๆพัฒนาความเชื่อมั่น และพึ่งพาตัวเอง… การโค่นล้ม เผด็จการถูกกดขี่นั้นใดรับมอบอำนาจจากมวลมนุษยชาติ และเป็นความปรารถนาสูงสุดของเสรีชนทุกคน
 

ผู้เป็น…นักสู้เพื่อเสรีภาพ นั้นต้องจัดความรู้สึกส่วนตัวที่จะหลงตัวเองว่าเป็น ปัจเจกบุคคล แทนที่จะเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการเคลื่อนไหวมวลชน…บนจิตสำนึกว่า…กำลังต่อสู้เพื่อปลดปล่อยมวลชนหลายล้านคน…มิใช่เพื่อ เกียรติยศ ของคนเพียงคนเดียว
   

“Disaster situations make heroes out of ordinary people”
“สถานการณ์ สร้างวีรบุรุษ จากคนธรรมดาที่มิได้มีอะไรโดดเด่น”

 

 

-4-